کاش می دانستی

کاش می دانستی

در هجوم تنهای ذهن مبهم زندگی

واژه قشنگ دوستی

گلی بود بر ایوان دلتنگی

شبنم صبگاهی

چون شمعدانیهای قدیمی

بر زوایای غربت جدایی چنگ زده

شاید که روزنه امیدی بیابد

اما افسوس و صد افسوس

مرغ خیال رویاهادر فضا پراکنده بود

بی هیچ نشانی از یاس های زندگی

با کوله باری از تلخیها

رنجور و خسته

در امتداد جاده

به سوی تیرگی ها

که اینکه جزی از او بود

با قدمهایی سست پیش میرفت