عدالت

وقتی اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود ودر تمام شهر قلب چراغهای مرا تکه تکه می کردند .                       

              دریافتم باید باید باید دیوانه وار دوست بدارم

یک پنجره برای من کافی است

یک پنجره به لحظه آگاهی و نگاه و سکوت

حس می کنم میز فاصله میز کاذبی است

 در میان گیسوان من و دستهای این غریبه غمگین

حرفی به من بزن آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می بخشد

 جز درک حس زنده بودن از تو چه می خواهد؟

حرفی به من بزن من در پناه پنجره ام با آفتاب رابطه دارم